Parafia Polskokatolicka w Krzykawie -Małobądzu

Krzykawa

Znane są dwie hipotezy pochodzenia nazwy wioski. Jedna mówi, że pochodzi ona od nazwy zadaszenia nad szybem zwanego kawą. Pierwszy człon nazwy pochodzi od dawnej nazwy gęstwiny drzew - krze. Olkuski archeolog dr Dariusz Rozmus wywodzi nazwę od krzyku mieszkańców przed nadchodzącym obcym najazdem, jako że w pobliżu, na Białej Przemszy, była granica państwa.
Tak jak każda wioska Krzykawa posiada swoje unikalne nazwy miejscowe: Bielska – las, Borki – las, Gościniec, Granice – las, Kaczmarka lub Polana Nullo albo Podlaska, Karczmiska - pod lasem, Kierków - pola, Koło Jeziorka za polaną Nullo, Koło Kopańskiej Drogi - pod lasem, Koło odkrywki – pola, Koło Podkrzywdzia - pola, Kopaniny - pola, Kościelna Droga - droga polna z Krzykawy do Stawkowa, Kowalówka - pola, Kółka - las, łąki nad rzeką Białą, Koryciska - jary leśne, Koziołek - łąki w lesie, Molędowa Droga - droga polna do Krza, Na Górze - pola, Na Rudzie, Ogrodzieniec - las, Piekiełko, Podkrzywdzie - jary, Pszczelnki - las, Sit - polana, Skotnica, Smug – łąki, Stara wieś - pola, Stanek - dołek, Strugi - las, Szczerbak - las, Wygon lub Droga Pilecka – polno - leśna droga z Lasek do Krzykawy, W Buku - pola, studnia, Zamoczydła - las, Za Szosą - pola, Zmorzysko – las.
Pierwsze wzmianki o Krzykawie pochodzą z 1398 roku i informują o tym, że wieś należała do rodu Krzykawskich herbu Wąż. Ród ten z kolei należał do drobnego rycerstwa, ale w herbarzu B. Paprockiego nikt o takim nazwisku nie występuje. Wysunięto jednak hipotezę, że Krzykawscy „mogli być potomkami najbardziej przedsiębiorczych, wolnych mieszkańców, którzy przeszli do stanu rycerskiego w okresie jego kształtowania się". Herb Wąż nadawany miał być za bohaterstwo w obronie ojczyzny.
Pierwszym z rodu Krzykawskich, który sprawował władzę w tej miejscowości był Wawrzyniec (panował w latach 1398-1400), następnie Piotr (1410-1445).
W 1445 roku dziedzicem Krzykawy zostaje Bartosz, który od 1448 roku dzieli swoje dobra ze Stanisławem i Mikołajem z rodu Krzykawskich. Od roku 1462 Krzykawa była w posiadaniu biskupstwa krakowskiego. Wieś podlegała parafii Sławków, która również należała do biskupstwa krakowskiego.
W 1705r. zmarł wybitny matematyk, astronom, profesor teologii w Akademii Krakowskiej - Krzysztof Krzykawski herbu Trąby.
W Krzykawie istniały kopalnie, w których wydobywano: galenę, galman i limonit. Najstarsza pochodziła z XVI wieku. Ostatnią zamknięto w 1928 roku Krzykawa i dobra sławkowskie przeszły pod władanie skarbu państwa. W tym czasie istniało 31 domów i 132 mieszkańców. Istniała tu karczma, którą magistrat Sławkowa sprzedał w 1734 roku. Antoniemu Korulskiemu a co do pańszczyzny wymienia się osiem zagród trzydniowych: po 4 chałupy na zagrodzie krawczowskiej, krzykawskiej, dupakowskiej, po 3 chałupy na kikowskiej, młynkowskiej i rządowskiej, 2 chałupy na kaburzowskiej oraz 1 na dziadorowskiej.
W 1790 roku właścicielem zostaje Ignacy Zakrzewski.
W „Słowniku Geograficznym" na temat Krzykawy znajdujemy następującą notatkę: „Wieś Krzykawa, w pow. Olkusz, gmina i parafia Olkusz, położona na wyżynie olkuskiej dochodzącej w jednym punkcie wsi Krzykawy do 1220 stóp, mają wsie kopalnie galmanu, rudy ołowiane i żelazne, dostarczają materiału zakładom w Bolesławiu".
Z tutejszych kopalń rudy żelaza w II poł. XIXw. korzystał Hugo Hohenlohe. Od 1827 roku wzrosła liczba mieszkańców Krzykawy, mieszkało 215 osób, jednak było tu ciągle 31 gospodarstw. Po 1864 roku wioska przeniosła się na obecne miejsce.
W 1925 roku założono w Krzykawie Ochotniczą Straż Pożarną. Na początku do straży należały 44 osoby nie tylko z Krzykawy, lecz także z Krzykawki i Małobądza. Jako pierwszego prezesa wybrano Antoniego Żmudę, a naczelnikiem został Julian Liszka. Dzięki funduszom z miejscowej kopalni zakupiono sikawkę z wężami, a z datków miejscowej ludności zakupiono wóz konny, drabinę oraz mundury. W 1932 roku OSP Krzykawa otrzymała od właściciela ziemskiego, Antoniego Boguckiego plac pod budowę remizy.
Pierwszym samochodem, jaki posiadała OSP Krzykawa był citroen C, który został przerobiony na wóz strażacki. W tym samym roku straż dostała też nowy sztandar. W latach pięćdziesiątych zbudowano zbiorniki przeciwpożarowe. Rok 1962 to dla straży zakup motopompy i otrzymanie od Komendy Powiatowej wozu bojowego marki star 20 z okazji pięćdziesięciopięciolecia istnienia. W 1963r. rozpoczęto budowę Domu Ludowego, w którym obecnie mieści się remiza. Otwarcie tego Domu odbyło się w 1995 roku.
W latach 1925 -31 działała w Krzykawie kopalnia „Triumwirat" i była własnością Modrzejowskich Zakładów Polska Ruda Żelaza. Kopalnia wydobywała ok. 2 tys. ton urobku miesięcznie. Działała już pod koniec I wojny światowej i zatrudniała ok. 400 osób, a jej zawiadowcą był Niemiec o nazwisku Rajsz, którego zastąpił później inż. Józef Ostrowski. Działały tu też kopalnie „Irena" i „Anna", którymi zarządzał Herman Sielcow. Kopalnie te jednak z powodu kryzysu w latach dwudziestych upadły.
Wrzesień 1939 roku przyniósł śmierć dla trzech mieszkańców Krzykawy: Władysława Dybicha, Władysława Lekkiego i Kazimierza Ślęzaka. Okupant opracował plan podziału terenu gminy na 37 „bloków” o powierzchni 15 - 22 ha każdy, na którym znajdowały się urodzajne lessowe gleby. Plan ten był „wykonaniem polecenia wodza III Rzeszy dla umocnienia niemieckiego narodu" i przewidywał zasiedlenie na terenach Krzykawy, Krzykawki, Małobądza, Ujkowa Nowego, Krza, Bolesławia i Lasek osadników niemieckich, czyli tzw. „bauerów". Jednak na naszym trenie przez cały czas trwania wojny nie wybudowano żadnych nowych budynków mieszkalnych i gospodarczych, poza nielicznymi szopami. Osadnicy niemieccy pochodzili z Besarabii. Tuż przed wyzwoleniem wioski, widziano rzekomo patrol żołnierzy radzieckich, przebranych w niemieckie mundury. Jeden ze sztabów radzieckich zgrupowano w Krzykawie i Krzykawce, skąd atakowano Niemców, którzy okopali się w Sławkowie.

W obozie koncentracyjnym KL Auschwitz zginęło kilku mieszkańców Krzykawy: Maria Halejak -matka partyzanta, Anastazja Piekoszewska, Jan Piekoszewski i Stefan Ziętek. Z przymusowych robót nie wrócili: Józef i Władysław Ślązak.
Po wojnie w Krzykawie odbył się jeden z pierwszych wieców propagandowych.
Radny: Pan Tomasz Piekoszewski.
Sołtys: Pani Alina Pędras.

Krzykawka

Legenda o Krzykawce mówi, że jej nazwa pochodzi od krzyku kawek. Historycy wywodzą jej nazwę od nazwy starszej, sąsiadującej od wschodu z nią Krzykawy. Obecna Krzykawa nazywała się Krzykawą Wielką, a więc musiała być i Krzykawa Mała, którą przemianowano na zdrobniałe – Krzykawka.
Nazwy miejscowe Krzykawki: Dębina, Dębinki, Dworskie Pola, Głęboki Dół, Karców Dół, Kozacki Dół, Księży Dół, Łan, Matuszów Dół, Na Zaciszu, Pański Las, Podbiskupie Pola, Pod Gruszkami, Przerwy, Radlica, Skoruszki, Stawidła, Stawiska, Stawki, Zamczyska, Zojęszcze.
Pierwsze wzmianki o Krzykawce pochodzą z 1509 roku, (a według innych źródeł, wieś ta pochodzi z 1439 roku) i informują nas o tym, że właścicielem jest Mikołaj i Jan Bolko, którzy odstępują część swojego dobra na rzecz Mikołaja z Dziekanowic.
Prawdopodobnie już w XIII i początku XIV w. istniał tu gródek rycerski. Miejsce domniemanego gródka znajduje się w pobliżu polany Nullo. Jest to wysoki cypel otoczony z trzech stron przez bagno, a od wschodu otoczony był fosą. Do dziś zachował się 40-to metrowy wał, może to więc świadczyć o tym, że gródek służył jako miejsce obrony dla całej miejscowej ludności. Fosa ma w najszerszym miejscu 28 metrów szerokości, a w niektórych miejscach głębokość wynosi 7 metrów i ma strome ściany. Od północy na fosie miał istnieć most wsparty na drewnianych palach, a w jego sąsiedztwie wieża mieszkalno - obronna mająca u podstawy 5 metrów wysokości.
Po zachodniej stronie grodu znajdował się budynek, niewielkich rozmiarów zabezpieczający wejście na most. W jego wnętrzu znaleziono metalowe narzędzia (4 noże, sierpy, młotek, gwoździe i zawias; trafiły one do Muzeum Górnośląskiego w Katowicach.), części uzbrojenia (resztki topora, 9 grotów) oraz fragmenty strzemion, podków i pasa. Były też przedmioty użytku codziennego (ceramika i trójwarstwowy grzebień) oraz przyrządy do wytopu ołowiu (dwa fragmenty tygli glinianych i okruchy rudy ołowiu).
Kres dla gródka w Krzykawce przyniósł jakiś najazd i podpalenie, ponieważ ostatnią warstwą archeologiczną była spalenizna. Najazd ten mógł rozkazać wojowniczy biskup Muskata, którego posądza się o zniszczenie Starego Olkusza. Na temat właścicieli nic nie wiadomo, ale wyklucza się występujących tu Krzykawskich, przypuszczając, że ich rodowa siedziba miała znajdować się w pobliżu obecnego dworku. Odkrycie gródka zawdzięczamy miejscowej grupie miłośników historii, która pod kierownictwem Józefa Liszki, w 1983 roku dokopała się do szczątków ceramiki i drobnych fragmentów narzędzi. O odkryciu powiadomiony został dyrektor MGOK, w Bolesławiu - Stanisław Głogowski, który z kolei powiadomił archeologa mgr. Jacka Pierzarka.
Na początku swojego istnienia (udokumentowanego) wieś należała do klucza, sławkowskiego, a w późniejszych latach władali nią szlachcice z Bolesławia. Jej pierwszym właścicielem był Mikołaj Grabka, który w 1551 roku sprzedał swoje dobra Chełmskim.
W 1645 roku wieś liczyła 8 poddanych i należała do parafii Sławków.
W 1724 roku powstał dworek w Krzykawce. Pierwsza wzmianka o nim pochodzi z 1756 roku: „...Dwór z oficynami, folwarkiem, stayniami, okołami, browarem, podedworciem, stodołami, spichlerzem...".
W 1759 roku dworek nabywa Józef Tomicki, herbu Łodzia i w 1790 roku przekazuje dworek synowi Michałowi. W 1787 roku mieszkało tu 200 osób, w tym od 3 do 8 Żydów. Wymienia się też dwór i 17 chałup. W 1802 roku dworek kupił Felicjan Łęski. Dobra pozostawały w rękach jego spadkobierców do 1817roku. Następnie Krzykawkę nabywa na licytacji Józef Chodorowicz, który z żoną Marią mieszka tu aż do śmierci.
Rzeczą, która najbardziej rozsławiła Krzykawkę jest bitwa stoczona 5 maja 1863 roku. Powstańcy, którymi dowodził płk Józef Miniewski (ok. 600 osób), po nocnym przemarszu rozbili obozowisko na polanie w Krzykawce. Posiadali oni m.in. 500 sztucerów belgijskich i trzy armatki. Oddział powstańczy składał się nie tylko z Polaków, ale też z Włochów – oddziału garybaldczyków, na czele, którego stał płk. Francesco Nullo. Celem powstańców było opanowanie Olkusza, w którym stacjonował książę gen. Szachowskoj z batalionem strzelców. Powstańcy dostali pomoc z miejscowego dworku, gdzie w tym czasie urzędował plenipotent Chodorowicza, Mikołaj Liszka. Liszka wysłał powstańcom furę owsa i ziemniaków.
Obecnie na miejscu bitwy stoi pomnik, który wybudowano w 1938 roku w celu upamiętnienia minionego zdarzenia. Co roku 5 maja przed pomnikiem odbywają się uroczystości, które przyciągają tłumy ludzi. W 1996 roku miejsce bitwy odwiedził krewny płk Nullo, Minissi Nullo.
W 1866 roku krzykawski folwark liczył 596 morgów ziemi, z czego 225 to grunty orne, istniał też tartak, młyn i fabryka drutu.
Ostatnimi prywatnymi właścicielami dworku w Krzykawce byli Antoni i Maria Boguccy. Antoni Bogucki przed wojną był senatorem (1931-1935) i wicemarszałkiem Senatu. Dworek Boguckich odwiedzany był m.in. przez Stefana Starzyńskiego, Władysława Raczkiewicza i Edwarda hrabiego Raczyńskiego. W czasie wojny w dworku zamieszkał Koldolfer, zarządca dworku. Po zakończeniu wojny, Boguccy na krótko powrócili do swego dworku. Dworek został im odebrany 10 listopada 1950 roku i przeszedł w ręce państwa jako „Folwark Krzykawka". W dworku istniał Ośrodek Zaopatrzenia Robotniczego ZGH „Bolesław", a od 1978 roku, Rolnicza Spółdzielnia Produkcyjna.
W kampanii wrześniowej zginęli dwaj mieszkańcy Krzykawki - Leon Dukat i Władysław Ślęzak. W 1943 roku zginał partyzant Wincenty Dębski „Wacek", a w obozie Koncentracyjnym w Oświęcimiu zginęli: Franciszka Dębska, Jan Krzystański, Stanisław Migas i Józef Nowak.
Obecnie dworek wykorzystywany jest przez Gminny Ośrodek Kultury jako jego Filia w Krzykawce. Podstawą jej działalności są: wystawy, spotkania na tematy literackie, historyczne, jest tu pracownia ceramiczna i papieru czerpanego oraz Centrum Legendy Polskiej. Rokrocznie odbywają się plenery malarsko – rzeźbiarskie. W dniach wolnych od działalności kulturalnej pomieszczenia są udostępniane na uroczystości rodzinne. W dworku mieści się też Filia Gminnej Biblioteki Publicznej w Bolesławiu.
Radni: Pan Zbigniew Rzońca i Pan Krzysztof Szyguła.
Sołtys: Pani Barbara Molęda.
Przewodniczącą Koła Gospodyń Wiejskich: Pani Maria Kudela.

Małobądz

Źródła dziejowe o Małobądzu pochodzą z II połowy XVIII wieku. Jednak już w 1728 roku Małobądz został wpisany w skład parafii Sławków. W 1790 roku w Małobądzu był jeden dom i osiem mieszkańców oraz folwark. W 1827 roku było 21 domów i 180 mieszkańców. Podanie mówi, że była to kiedyś własność rycerza Miłobądza - stąd nazwa miejscowości. W okresie międzywojennym stała tu także kuźnia, którą prowadził Antoni Imielski. Małobądz łączy się bezpośrednio z Krzykawą, z którą dzielił w XX wieku historyczne losy. Wsie złączone są wspólnymi instytucjami: gmina, parafie polskokatolicka i rzymskokatolicka, straż pożarna, szkoła i przedszkole.
Radna: Pani Jadwiga Sienkiewicz.
Sołtys: Pani Zofia Lorek

Przewodnicząca Koła Gospodyń Wiejskich Małobądza i Krza: Pani Teresa Liszka

Podlipie

Nazwa wsi pochodzi od rosnących tu lip o bardzo gęstych koronach. Miejscowe nazwy Podlipia: Dołek, Dziurczańskie, Górka, Jałowce, Lipie, Lipiec, Lipne Drogi, Dziurka, Ogranicznik, Pod Kogutkiem, Pod Szubienicami, Sołtysie pola, Struga, Za Górką,
Pierwsza wzmianka o Podlipiu pochodzi z 1857 roku. Podlipie występuje wtedy jako „nowo rozplanowana kolonia". Wcześniej Podlipie wchodziło w skład Bukowna i stanowiło w latach 1596-1635 granice pomiędzy Bukownem a Krzykawą.
Mieszkaniec Podlipia Jan Czyż poległ w kampanii wrześniowej. W obozach koncentracyjnych zginęli Piotr Kika i Stefan Ślęzak. Od odłamków bomb zginęli Zygmunt Śpiewak i Edward Białas.
W 1954 roku otwarto tu nowo wybudowaną szkołę. Od 1956 roku działa w Podlipiu Ochotnicza Straż Pożarna. W tym samym roku rozpoczęto budowę remizy, którą zakończono w 1969 roku. W latach 60-tych zakupiono pierwszy samochód typu Drzems i przerobiono go na samochód pożarniczy. W 1965 roku OSP Podlipie otrzymało pierwszy sztandar. Wybudowana w 1969 roku remiza jest często modernizowana, a samochody są wymieniane na nowocześniejsze.
Remiza została rozbudowana o zaplecze kuchenno-socjalne i posiada samochód pożarniczy terenowy typu ural oraz operacyjny żuk.
W Podlipiu działa Koło Gospodyń Wiejskich, które powstało w 1961 roku oraz żeński zespół folklorystyczny „Podlipianki". Koło gospodyń działa aktywnie w swojej miejscowości, ale i poza nią. Gospodynie z Podlipia organizują Jasełka, przedstawienia ludowe, kabarety oraz biesiady. Przewodniczącą koła jest Zofia Dąbek. Do Koła należą: Janina Leś, Danuta Krzywdzińska, Wiesława Machnik, Janina Kubańska, Irena Kubańska, Helena Szymczyk, Zdzisława Adamczyk, Aleksandra Szymczyk, Lucyna Kucharska, Anna Mazur, Helena Kika, Janina Juranek, Helena Cebo, Maria Lorek.
„Podlipianki", każdego roku zdobywają prestiżowe nagrody w różnych Konkursach, Przeglądach Dorobku Artystycznego i Kulinarnego czy biesiadach Ludowych.
Podlipie rozwinęło się na początku lat 50 – tych, sprzyjał temu rozwój górnictwa i hutnictwa. Oto jedna z wielu przyśpiewek repertuaru „Podlipianek”:

„ U naszego młynarza"

U naszego młynarza x2
Jest tam Kasia jak zorza x2
Żaden o niej nie wiedział x2
Aż się młynarz dowiedział x2
Zabrali ją do młyna x2
Za pół korca jęczmienia x2
Nie kładźcie mnie w młennicy x2
Bo mnie zjedzą indycy x2
Połóżcie mnie w komorze x2
Tam gdzie wygodne łoże x2
Niedaleko północy x2
Coś na łoże się toczy x2
Cicho Kasiu nie wołaj x2
Bo to święty Mikołaj x2.

Poetka z Podlipia Janina Kubańska tak w swoim wierszu przedstawia powstanie jej miejscowości:

Moja Mała Ojczyzna

Moja mała ojczyznaod lip powstałaPodlipiem zwana godzinkami ją rano chwalępołudnie na „Anioł Pański”
Na chwilę przystaję
Znużona jej ciężkim zapachem
Zasypiam wieczorem
Moje sny pachną dzieciństwem
Huśtawką gdy rozbujana
Stopami orzecha włoskiego
sięgałam
Ławeczką co ją dziadek między wiśnią
A grubszym konarem lipy usadowił
I jeszcze go starym kocem owinął
By zbolałe plecy
Od biedy i pacierzy się pocieszały
I pragnął by umarł tam
Gdzie się urodził
Z widokiem na lipy.

Janina Kubańska

Radni: Pan Mirosław Ćwięczek, Pan Tadeusz Kołba i Pan Marek Zięba Sołtys: Pani Elżbieta MachnikPrzewodnicząca Koła Gospodyń Wiejskich: Pani Zofia Dabek

Ujków Nowy

Ujków Nowy położony jest na jurze krakowsko-częstochowskiej w południowo-wschodniej części województwa małopolskiego. Teren Ujkowa Nowego włączony jest do jurajskich parków krajobrazowych.
Ujków w swojej historii sięga początkami przełomu XVII i XIX w., a nazwa pochodzi z drugiej połowy XIX wieku. Nazwa miejscowości pochodzi od wspólnoty rodowej rycerstwa.
Od 1870 roku ludzie z Ujkowa Starego osiedlali się tu z powodu szkód górniczych w wyniku prowadzonej eksploatacji.
W czasie I wojny światowej znajdował się szpital dla żołnierzy węgierskich stacjonujących w Laskach.
Już na początku września 1939 roku na Ujków spadły bomby, od których śmierć poniosło dwóch mieszkańców tej wioski: Marian Kulawik i Benjamin Kondek, a na robotach przymusowych w Niemczech zginał Edmund Moń.
Po likwidacji wsi Ujków Stary w 1870 roku część mieszkańców przesiedliła się do Bukowna, część właśnie na tereny Ujkowa Nowego.
Ujków Nowy tworzą dwie ulice, Górna i Długa. Sołectwo liczy 420 mieszkańców. Miejscowość posiada sieć wodociągową, kanalizacyjną, telefoniczną, gazową i elektryczną. W 1987 roku dzięki inicjatywie mieszkańców oraz powstałemu komitetowi budowy któremu przewodniczył Ryszard Polak i Tadeusz Lekki długoletni radny Ujkowa Nowego w tej miejscowości rozpoczęto budowę Domu Wiejskiego. w którym powstał Sklep, Biblioteka oraz Filia Gminnego Centrum Kultury im. Marii Płonowskiej w Bolesławiu.
W Ujkowie Nowym w XX wieku została wybudowana kaplica dzięki staraniom mieszkańców a głownie nieżyjącej już Agnieszki Lorek, która to przywiozła cudowny obraz który widnieje w głównym ołtarzu. Boczne obrazy to Święta Barbara - patronka górników, oraz obraz Miłosierdzia Bożego. W roku 2001 dzięki staraniem mieszkańców oraz ś. p. księdza kanonika Zygmunta Paszewskiego – Proboszcza z Bolesławia kaplica została poddana gruntownemu remontowi na zewnątrz. Został wykonany nowy dach z wieżyczką, okna i drzwi oraz tynk na elewacji. Całość pracy zwieńczyła Msza święta dziękczynna połączona z 10-leciem Domu Wiejskiego. W dniu 22 września 2001 roku wioska przy dźwiękach orkiestry ,,ZHG Bolesław”, przy udziale władz gminy, jednostek terytorialnych, Księży z Parafii Polskokatolickiej w Krzykawie – Małobądzu i Parafii Rzymskokatolickiej w Bolesławiu i wszystkich mieszkańców wyśpiewała radosne „Te Deum” za wszystko to co udało się zrobić. W roku 2004 remontowi poddane zostało wnętrze kaplicy, zostały położone malowidła przez artystę plastyka Pana magistra Tomasza Sawickiego, zostały wykonane złocenia w pracowni wawelskiej, położona została nowa posadzka oraz wykonano nowy ołtarz i ławki. W dowód wdzięczności dla Ks. Kanonika Zygmunta Paszewskiego – Proboszcza z Bolesławia - który był głównym inicjatorem remontu kaplicy. mieszkańcy ufundowali wewnątrz kaplicy tablicę pamiątkową na której widnieje cytat :,,NIE UMARŁ TEN KTO PO SOBIE DOBRĄ PAMIĘĆ ZOSTAWIŁ,,
Kustoszem kaplicy od 1997 roku jest obecny sołtys Pan Marcin Macek.
Na terenie sołectwa w budynku Domu Wiejskiego znajduje się Filia Gminnego Centrum Kultury w Bolesławiu oraz Gminnej Biblioteki Publicznej. Prowadzone są zajęcia plastyczne, muzyczne, konkursy, gry i zabawy okolicznościowe. Organizowane są wycieczki turystyczno - krajoznawcze. Instruktorem jest Pani Katarzyna Poczęsna. W bibliotece można skorzystać z bogatego księgozbioru liczącego 5887 woluminów, ciekawych czasopism oraz ostatnio wyposażonego stanowiska komputerowego z przyłączem do internetu. Pracownikiem biblioteki jest pani Milena Lekka.

Radna: Pani Barbara Adamuszek
Sołtys: Pan Marcin Macek
Przewodnicząca Koła Gospodyń Wiejskich: Pani Stanisława Kalembka.

Krze

Wieś ciągnie się wzdłuż trasy szybkiego ruchu Olkusz - Sławków. Nazwa Krze pochodzi od gąszczu krzewów, kępy krzewów obficie porastających wszędzie. Dawny przysiółek Małobądza. Pierwsza wzmianka pochodzi z II połowy XIX wieku.

Sołtys a zarazem Radna: Pani Jadwiga Sienkiewicz
Przewodnicząca Koła Gospodyń Wiejskich Małobądza i Krza: Pani Teresa Liszka

Kuźniczka Nowa

Nazwa osady pochodzi od kuźnicy, czyli zakładu przekuwającego wytopiony galman z rudy ołowiu na kęsy dla hut, która działała tutaj pomiędzy XVI a XIX wiekiem. Napęd młotów stanowiła siła wody rzeki Biała Przemsza. Kuźnica ta miała koła wodne napędzające zarówno młot jak również duże skórzane miechy pieców służących do wytopu rudy ołowiu występującej w okolicach Kuźniczki i Okradzionowa.

Dawna wieś, położona nad Białą Przemszą, w rejonie zwanym "Szwajcarią Zagłębiowską", została przyłączona do Dąbrowy Górniczej w 1977 roku.
Budownictwo jednorodzinne z przydomowymi działkami, ogrodami i sadami. Niektóre gospodarstwa rolne prowadzą agroturystykę.
Można pomieszkać w ciszy z dala od wielkomiejskiego zgiełku, pojeździć na koniach, prowadzić liczne wycieczki w okolicy rozlewisk Białej Przemszy.
W osadzie przed wojną, znajdowała się przydrożna kapliczka z charakterystycznym daszkiem koronkowym. Została postawiona około 1650 roku. Kapliczka już nie istnieje. a w miejscu gdzie się znajdowała, postawiono betonowy krzyż.
W Kuźniczce Nowej znajduje się Jednostka Ochotniczej Straży Pożarnej, która istnieje od maja 1965 roku. Pierwsza drużyna liczyła 14 druhów ochotników. Obecnie jednostka posiada własny sztandar, nowoczesny wóz bojowy oraz kilkudziesięciu osobową drużynę.

W sąsiednio położonej Krzykawce, można zobaczyć stary dąb na rozdrożu, oraz usytuowany w lesie pomnik Francesco Nullo.
Przewodnicząca Koła Gospodyń Wiejskich: Pani Janina Liszka